çok küçüğüm o zaman... susam sokağı zamanları... plastik top ve lego... en çok da he-man'im... mahallenin çocuk parkında atlayıp zıplayıp, salıncaktan kaydırağa sekiyorum bir gün... yağmurun ertesinde güneşli bir gün... hemen parkın yanındaki futbol sahasında, orta yaşlı göbekli bir takım amcalarımız maç yapıyor, aralarında eski fitbolcular felan da var... pedro da eski topçu, o da oynuyor elbet...

ben kendi kendime, boru döşemek için açılmış ve ama içi yağmur suyuyla dolmuş derince bir çukurun üzerinden bir o tarafa bir bu tarafa atlıyorum koşaraktan, uçaraktan... öyle öyle atlarken, tabi ki düştüm ben o çukura (e noolacağdı?)... bir anda kendimi güneş ışınlarının süzüldüğü gri bir suyun ve ani bir sessizliğin içinde buldum...

suyun aksine o kadar berrak hatırlıyorum ki her şeyi... şaşkınlıkla önce kıpırdamamış, çırpınmamış ve o manzarayı açık gözlerle görmüş, "aaa ölücem mi ben şimdi" diye düşünmüştüm... sonuçta "he-man'lerde ölür durmaz yerinde!"... kısa süre sonra "lan! lan?" deyyu debelene debelene çıktım sudan, tırmandım tekrar yeryüzüne!

şapır şapır damlayan o zavallı, o korkmuş, o "ölümün kendiyle alakadar olmayan bir konu" olmadığını algılamış halimle, bir de küçüğüm, bir de lüle lüle kıvırcığım, istemeden de olsa sevimliyim, allah benim belamı vermesin futbol sahasına gittim... niye? bak küçüğüm, kıvırcığım, ıslağım, he-man'im diyorum... hala niye diyosun...

çok iyi hatırlıyorum dostlar... o bir anda duran maçı, tribünde oturan seyircilerin fısıltısını, şaşkın uğultuyu, o bakışları... ve pedro'nun hayretler içinde baştan ayağa beni süzüşünü... ama en çok da ne dediğimi, tuhaf bir öfkeyle ne diye bağırdığımı hatırlıyorum o sessizlikte...

"ölüyodum lan!"