ya şimdi 10 yaşlarında falanım... televizyon dönderip dönderip jaws veriyo dostlar... izlemek istiyorum müsaade yok... izleme korkarsın... izleme kabuslar görürsün... izleme ağlarsın... içten içe eriyorum jaws merakından... o yaşlarımın yegane yasak elması jaws... yasak olan her şey gibi fütursuzca cazibeli... izlemem lazım muhakkak... sanki izlemezsem büyüyemeyecekmişim gibi... hep çocuk kalacakmışım gibi... bir eşik, geçilmesi gereken bir köprü, tamamlanması gereken bir görev gibi...

uzun feryatlar, uykusuz geceler, antrenin koridorundan salonda jaws izleyen pedro ve mamiye ağlak bakışlar fırlatmalar ve yatağa geri gönderilmeler... isyan ateşi kor kor...

neyse dostlar, an oldu, bir şey oldu, hayaller gerçek oldu... "bu sefer otur izle bakalım, izle de gör ebenin mını" oldu... televizyonun karşısındaki yerimi aldım... ve film başladı...

film devam etti...
film sürdü...
film bitti...

???
"bu ne lan?"

bana bunu mu izletmediniz? bu mudur kabuslarıma girecek olan şey... belki çocuksu bir şartlandırılmadan dolayı yaratılmış hissizlik duygusu, belki de hakikaten korkmadım hiç... şimdi çok net hatırlıyorum desem yalan olur... ama korkmadıydım hiç...

"öff, çok saçmaymış" deyip gidip yattıydım... onu hatırlıyorum bak...
bir de bizimkilerle filmin sonunda göz göze geldiğimiz ve benim "vallahi alemsiniz, billahi alemsiniz" dercesine onlara baktığım anı...

bir de belki alakasız olacak ama...
"ey yönetmenler, ey senaristler, ey yapımcılar ve ey anne babalar! clementine izlemiş bir kuşağı, exorcist'le, dawn of the dead'le, scream'le, ring'le, one missed call'la, saw'la falan korkutabileceğinize inanıyorsunuz ya... vallahi alemsiniz, billahi alemsiniz!"